Γ' ΜΕΡΟΣ

Πρώτος στόχος επετεύχθη. Όλα καλά με τη σχολή, προσαρμόστηκα στο πρόγραμμα, ήμουν ευχαριστημένη με τον εαυτό μου, απασχολούσα και το μάτι μου με κάποια, λίγα μεν (καθότι, πού να βρεθούν οι άντρες σε θεωρητικό τμήμα!!!), αλλά καλά κομμάτια στη σχολή και όλα έβαιναν καλώς. Είχα κάνει και παράλληλα, όπως προείπα και κάποιες παρέες – όχι φιλίες – και πολλές γνωριμίες.
Από την άλλη, η παρέα του λυκείου σκόρπια. Αλλαγή σκηνικού, νέα ενδιαφέροντα, όλο και τυπικότερες σχέσεις. Συναντιόμασταν κυρίως σε περιόδους διακοπών, Χριστούγεννα, Πάσχα κλπ. Όμως εκείνο το καλοκαίρι ήταν το χειρότερο από όλα για τις σχέσεις μας. Ακόμα και όταν βγαίνουμε… πλήξη! Άπειρες ώρες μονοτονίας, επομένως κανένα ενδιαφέρον για εξόδους. Για να μην πω και το άλλο, που εν τω μεταξύ οι περισσότερες γίνανε διπλές και οι έξοδοι γίνανε ένα μαρτύριο!!! Και οι απανταχού μπάκουροι θα με καταλαβαίνετε…Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από μια παρέα ζουζουνιάρικων ζευγαριών που εμβόλιμα τους κρατούν το φανάρι δυο-τρία μπακούρια! Είχα αρχίσει να χάνω την υπομονή μου και τους απέφευγα όσο μπορούσα περισσότερο. Αλλά υπάρχει και το χειρότερο…Ποιο; Όταν καταλαβαίνουν επιτέλους την άβολη θέση στην οποία βρίσκεσαι και προσπαθούν να σε κάνουν μία απ’ αυτούς για να λυθούν τα προβλήματα. Και να πάλι καφέδες και όλο τυχαίες συναντήσεις με «καλούς» και «ενδιαφέροντες» φίλους των παιδιών. Να σε βγάζουν απ’ τα ρούχα σου!
Είχα ορκιστεί ότι αν δεν υπήρχε τουλάχιστον άλλη μία «ομοϊδεάτισσα» φίλη στην παρέα, έτσι για συμπαράσταση, εγώ μαζί τους δεν θα ξανάβγαινα, και αυτό έκανα. Όμως πάντα υπάρχουν τα απρόοπτα. Και ένα τέτοιο με έφερε σ’ αυτή τη δυσάρεστη θέση για άλλη μια φορά. Αρρωσταίνει η φίλη μου και βρίσκομαι να πίνω καφέ με τρία καλοκάγαθα ζευγαράκια. Ή μήπως δεν αρρώστησε, αλλά την αρρώστησαν, γιατί κάνα μισάωρο αργότερα, τσουπ ένας καλός φίλος του Λουκά, που είχαν να τα πουν πολύ καιρό, και κανονίσανε να κάτσει στην παρέα μας…συγκεκριμένα στην κενή θέση δίπλα μου. Αρχίζουν λοιπόν την κουβεντούλα όλο ενδιαφέρον για καμιά ωρίτσα και μετά οι τόνοι πέφτουν…αυτό που λέμε κάνει κρύο καιρός για δύο το ξέρεις; Ε, αυτό συνέβη και μάλιστα στο κατακαλόκαιρο! Και ξαφνικά οι γύρω έσβησαν και τα ερωτευμένα ματάκια έσμιξαν τα βλέμματά τους. Άρχισα να κοιτάζομαι κι εγώ με τον Αλέξη, ο οποίος είχε επίσης προσκαλεστεί από τα πριν για καφεδάκι, χωρίς να ξέρει όμως ότι τον περίμενα κι εγώ! Είχαμε πέσει και οι δύο στην παγίδα που μας έστησαν και δεν ξέραμε πώς να γλιτώσουμε. Τι να κάνουμε κι εμείς προσπαθούμε να ξεκινήσουμε μια συζήτηση για τους ανέμους, για τα ύδατα…ώσπου δεν πάει άλλο…καταστρώνεται σχέδιο απόδρασης από το αλκατράζ, με επικεφαλής σχεδίου τον Αλέξη. Μου προτείνει λοιπόν να προφασιστώ υποχρέωση που δεν μου επιτρέπει να περάσω κι άλλο «εποικοδομητικό» χρόνο με την όμορφη παρέα τους και να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Τότε θα θυμηθεί και αυτός ένα «σημαντικό» ραντεβού του και θα τρέξει. Το αυτό και έγινε. Το σχέδιο ακολουθήθηκε κατά γράμμα, αποκρούσαμε τον αναμενόμενο αντίλογο, και πήραμε δρόμο. Συγκεκριμένα τον ίδιο δρόμο που θα μας έβγαζε στο όχημα του ψηλού που προσφέρθηκε να με πάει σπίτι. Όμως εγώ κυρία! Τον χαιρέτησα ευγενικά, κάναμε και λίγη πλακίτσα για το περιστατικό και πήρα τον δρόμο για τη στάση κι έπειτα το σπιτάκι μου.