Α' ΜΕΡΟΣ

Με λένε Νεφέλη είμαι 22 ετών γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα και ζω στην ελληνική επαρχία και η ιστορία που θα σαν περιγράψω είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ή μήπως φανταστική; Μάλλον καλύτερα να αφήσουμε τα συμπεράσματα για το τέλος. Αυτό που μπορώ να πω για την ώρα είναι πως τα δύο αυτά στοιχεία, η πραγματικότητα και η φαντασία δηλαδή, μπλέκονται συχνά μεταξύ τους και μας δίνουν το αποτέλεσμα της ζωής μας. Αυτής που ζήσαμε, κι αυτής που σχεδόν ζήσαμε.
Για να είμαι ειλικρινής η ζωή μου δεν πρέπει να έχει και τόσο μεγάλο ενδιαφέρον αν τη συγκρίνει κανείς με το life style που μας παρουσιάζουν καθημερινά και βάσει του οποίου στήνουμε όλοι την ευτυχία μας. Ε ναι λοιπόν, αυτός ο τρόπος ζωής μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε σε μένα (δόξα το θεό), παρόλα αυτά πέρασε.
Τώρα αν αναρωτιέστε τι εννοώ, ορίστε: δεν είμαι στη μόδα, δεν ντύνομαι με δεκάδες μοδάτα ρούχα, αξεσουάρ (ή ασεξουάρ όπως τα έλεγε μια καθηγήτριά μου στο Λύκειο), δεν τρέχω από κλαμπάκι σε ντίσκο, δεν ακούω Παπαρίζου, Βίσση, Ρουβά και τόσους άλλους που προβάλουν την "προσφορά" τους στο τραγούδι, και φυσικά δεν αγοράζω μανιωδώς τα cd τους, δεν τρέχω στον κινηματογράφο κάθε τόσο που βγαίνει η νέα συνέχεια του άρχοντα των Δαχτυλιδιών, ή του Harry Potter, δεν συζητάω με τις παρέες μου μόνο για το νέο μου χτένισμα, δεν, δεν, δεν…Δεν κάνω φίλους μόνο για να ανήκω σε κάποια ομάδα, πλέον.
Πρέπει βέβαια να πω πως για όλα τα παραπάνω σας κορόιδεψα λίγο με τον απόλυτο τόνο των προτάσεων μια και έχω περάσει από όλα λίγο πολύ, πάντα όμως με συνείδηση του τι κάνω και όταν κάποιες φορές δεν καταλάβαινα, τότε απέκτησα τη συνείδηση με τον πιο σκληρό τρόπο.
Ας αφήσουμε όμως τις φιλοσοφίες μια και όλα τα παραπάνω θα φανούν στη συνέχεια.
Επειδή τα πιο καλά χρόνια της ζωής μου και μάλλον αυτά που θυμάμαι καλύτερα, είναι τα φοιτητικά μου, ας ξεκινήσουμε το νήμα της ιστορίας μας από αυτά και βλέπουμε.
Πριν 5 χρόνια μετά από, για να λέμε την αλήθεια, όχι και τόσο διάβασμα, πέρασα στο ιστορικό τμήμα της πόλης μου, κάτι που δεν αποτελούσε την αρχική μου επιλογή. Από τη μια όμως οι βαθμοί μου που από άριστοι μετά τις πανελλαδικές έφτασαν στα τάρταρα, από την άλλη ο γεωγραφικός και συνάμα οικονομικός περιορισμός των σχολών βρέθηκα στην πρώτη εν τέλει επιλογή του μηχανογραφικού μου (ξέρετε το φυλλάδιο αυτό που ποντάρεις σε έναν αριθμό σχολών της επιλογής σου και μετά την κλήρωση βρίσκεσαι όπου σε βγάλουν οι βάσεις), την εν λόγω σχολή.
Μεγάλη χαρά πήραμε όλοι μας την ημέρα των αποτελεσμάτων. Όλοι μπροστά στην τηλεόραση να μάθουμε τα μαντάτα, μέσα στο άγχος και την ανησυχία. Πρέπει εδώ να τονίσω ότι μιας και γενικά είμαι ένας πέρα βρέχει άνθρωπος (ή όπως θέλω να λέω αισιόδοξος) εκείνη τη μέρα τα χρειάστηκα. Όσοι δεν περάσατε από πανελλαδικές μάλλον δεν μπορείτε να το νιώσετε. Είχα πραγματικά αγκιστρωθεί στην τηλεόραση και κάθε που έλεγαν ένα αποτέλεσμα η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει! Από την άλλη οι δικοί μου με τη δική τους αγωνία κι εκείνοι, να μου μιλάνε συνεχώς, όμως ειλικρινά εγώ άκουγα μόνο τα αποτελέσματα, μια βαβούρα γύρω μου και το τηλέφωνο που πήγαινε να σπάσει! Και τελικά ναι! Πέρασα! Φιλιά, αγκαλιές και η χαρά μας απερίγραπτη! Θα γίνω αρχαιολόγος!

(συνεχίζεται..........)