Β' ΜΕΡΟΣ

Πρώτη εμπειρία της σχολής προκύπτει μέσα από τη συνάντηση με τη «γλυκούλα» γραμματεία. Και πραγματικά εκείνη τη μέρα (της εγγραφής) υπήρχε τόση γλύκα, όλες έσταζαν μέλι…σαν να λέμε δηλαδή ότι είχαμε βρει τον άνθρωπό μας, αυτόν που θα μας έλυνε όλα τα προβλήματα, καθώς ότι και αν προέκυπτε με μία και μόνο βόλτα προς τη γραμματεία θα ήτανε όλα μέλι γάλα. Όμως που τέτοια τύχη. Μάλλον όνειρο ήταν και μετά αλλάξαμε πλευρό, βρεθήκαμε κάτω απ’ το κρεβάτι με μια δεξιοτεχνική τούμπα, και εννοείτε, ξυπνήσαμε. Τις επόμενες μέρες πάνε τα μέλια, τα σορόπια και το ζαχαροπλαστείο μάλλον μετατράπηκε σε εντατική μονάδα. Αν κάποιος πρωτοετής κατάφερνε να διαβεί το κατώφλι της γραμματείας και να επιστρέψει από εκεί: 1) σώος και ασφαλής σωματικά, 2) χωρίς ψυχικά τραύματα, και 3) με λύση στο ζήτημα που τον απασχολούσε, με σεμνές διαδικασίες ανακηρυσσόταν αυτόματα σε ήρωας, παράδειγμα προς μίμηση, μουσειακό είδος, και φυσικά αρχείο που μέσα στα πλαίσια ενός ιστορικο-αρχαιολογικού τμήματος έμενε προς μελέτη.
Τουλάχιστον όμως τον κοινό εχθρό δεν είχαν να τον αντιμετωπίσουν τρομαγμένες μονάδες, αλλά χεσμένες (από το φόβο τους εννοείται) ομάδες με πλήρη αλληλοκατανόηση. Από την πρώτη κιόλας μέρα σμίγαμε αρχικά σε ντουετάκια, στην συνέχεια σε κουαρτέτα και τέλος σε σύνολα καθ’ όλα έτοιμα για τις πρώτες τους φοιτητικές εμπειρίες. Πολύ κόσμο γνώρισα σ’ αυτή τη σχολή. Και το επισημαίνω κάπως έντονα αυτό γιατί έρχεται σε αντίθεση με τον ιδιαίτερα κλειστό χαρακτήρα μου. Απογοητευμένη στο παρελθόν από «φιλίες» απέφευγα από την μια να ανοιχτώ σε κάποιον (εντάξει σε αυτό δεν έχω σημειώσει ακόμα σημαντική βελτίωση), όμως από την άλλη δεν πλησίαζα και ανθρώπους εύκολα. Και σ΄ αυτό το δεύτερο σημείο έκανα στροφή 180 μοιρών, χωρίς να μπορώ να πω τι με επηρέασε τόσο θετικά.
Παράλληλα λοιπόν με τη διαδικασία γνωριμίας μας ήρθε και το πρώτο μάθημα. Για να πω την αλήθεια, ιδιαίτερες αναμνήσεις από το περιεχόεμενό του δεν έχω, καθώς είχαμε δημιουργήσει ωραιότατα πηγαδάκια στη γαλαρία και μετά βίας ακούγαμε ο ένας τον άλλο, πόσο μάλιστα την καθηγήτρια, που μέσα στον εκπαιδευτικό της ίστρο μας έβαλε και την πρώτη μας εργασία. Άντε τώρα να απαντήσεις σε κάτι για το οποίο όχι απλά δεν έχεις προηγούμενες γνώσεις, αλλά επιπλέον δεν αξιοποίησες και τη δοθείσα ύλη στα πλαίσια του μαθήματος. Τέλος πάντων!
Και ο καιρός περνάει, και τα μαθήματα (κυρίως αρχαιολογικά γιατί στο μεταξύ είχα αποφασίσει να γίνω αρχαιολόγος) προχωράνε και χωρίς να καταλάβουμε το πότε φτάνει η πρώτη εξεταστική. Τα κεφάλια μέσα. Εν όψει άγνωστος εχθρός που πρέπει πάση θυσία να εξουδετερωθεί και το όπλο είναι ένα και σε όλους γνωστό – διάβασμα. Εν τω μεταξύ το προηγούμενο διάστημα διάβασα μόνο την πρώτη εβδομάδα, για να προετοιμαστώ και καλά για το επόμενο μάθημα, επηρεασμένη από το σχολείο και φυσικά θέτοντας ως στόχο στο νέο αυτό βήμα, να «αριστεύσω» (μην έχουμε πάλι τα καλά των πανελλαδικών). Διάβασμα λοιπόν και το πρώτο μάθημα έρχεται! Και δεν ήταν μόνο το πρώτο μάθημα που έδωσα, αλλά και το πρώτο «χαρμόσυνο» μαντάτο. Εν μέσω εξεταστικής παίρνω τα αποτελέσματα και μένω κάγκελο: Πέρασα! Αλλά με 5. Η απογοήτευση ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου. Είχα διαβάσει πραγματικά γι’ αυτό το μάθημα, μέχρι και την ενίσχυση της αδερφής μου χρησιμοποίησα και πίστευα ότι έγραψα. Όμως αν έγραφα σε αυτό 5, τότε τι να περίμενα από τα άλλα μαθήματα; Μήπως ότι δεν πέρασα; Αυτό ήταν έπρεπε να το πάρω απόφαση: δύσκολο το πανεπιστήμιο για μένα. Έσκυψα, που λες το κεφάλι και ευχήθηκα να καταφέρνω, έστω και με 5, να περνάω τα μαθήματα ώστε να πάρω πτυχίο προτού ασπρίσουν τα μαλάκια μου (όχι από το άγχος, αλλά απ’ τα χρόνια).
Όμως καλοί μου φίλοι, αν μπορούμε να συμπεράνουμε κάτι από την εμπειρία μου αυτή, είναι ότι είμαι πολύ αδύναμος χαρακτήρας, ενθουσιάζομαι δηλαδή και απογοητεύομαι έντονα πολύ εύκολα. Και το λέω αυτό διότι αυτό το 5 μπορεί να ήταν το πρώτο μου, αλλά ήταν και το τελευταίο μου. Και φυσικά γι’ αυτό, σαν γνήσια ελληνίδα θα επιρρίψω όλη την ευθύνη στην καθηγήτριά μου, που και δεν ήξερε τι της γινόταν, και ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που παρακολούθησα μάθημά της, για να μη μιλήσω για τη λάσπη που έτρωγε (και τρώει) κάθε που η συζήτηση φτάνει στο όνομά της!!!
Εαρινό εξάμηνο, και το μάθημα δεν είναι το μόνο που αφήνω πίσω μου, αλλά μαζί μ’ αυτό και όλα τα αρχαιολογικά. Γιατί, μπορεί να ακούγεται κάπως το «αρχαιολόγος» αλλά κι αυτόν τι να τον κάνεις αν δεν τα καταφέρνει ούτε στη θεωρία; Άντε μετά να τον ρίξεις στην ανασκαφή! Συνέχισα λοιπόν την αναζήτηση μαθημάτων, καθώς είχα περιθώριο μέχρι το τέλος του δεύτερου έτους να επιλέξω κατεύθυνση. Πρόγραμμα Β΄ εξαμήνου λοιπόν και το γεμίζω με μαθήματα κάθε άλλο παρά αρχαιολογικά. Για αυτό το εξάμηνο λοιπόν, ένα στα δύο μαθήματα αφορούν τον κινηματογράφο. Έτσι λοιπόν πέρασα αυτή την άνοιξη με ενδιαφέροντα μαθήματα, καλούς (ή τουλάχιστον αξιοπρεπείς) βαθμούς, πολλές ταινίες και φυσικά άπειρα καφεδάκια στην παραλία, γιατί άντε να κάτσεις στο μάθημα, όταν την ώρα που σου παραδίδουν την οικονομική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδος, εσύ αγναντεύεις απ’ το παράθυρο τον γαλάζιο Παγασητικό, τον ήλιο που καίει και τα ζευγαράκια που βολτάρουν στο κορδόνι και αγκαλιάζονται στη ζεύξη του κυματοθραύστη ατενίζοντας τα γαλάζια νερά!