Μου αρέσει να διαβάζω και από τη στιγμή που ανακάλυψα τα blog έχω βρει τη χαρά μου, για τις ευκαιρίες που μου δίνουν σε αναγνώσματα. Έτσι έφτασα και σε αυτό το άρθρο και πίστεψα πως πρέπει να το διαβάσουν και άλλοι. Αυτό που παραθέτω παρακάτω, δεν είναι παρά ένα απόσπασμα που σας παραπέμπει στο όλο κείμενο. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Ώρα: τρεις και τέταρτο τα ξημερώματα
Τοποθεσία: Φοιτητικό διαμέρισμα στην καρδιά της συμπρωτεύουσας.
Ερώτημα: «Η ώρα τρεις, μα τι ζητάς με το κεφάλι μες τον φούρνο;»
Ναι σωστά διαβάσατε. Το κεφάλι του Μάριου βρίσκεται μέσα στο φοιτητικό του φουρνάκι εδώ και κανένα δίλεπτο. Προσπαθεί να αυτοκτονήσει; Κι εμένα αυτή ήταν η απορία μου μέχρι τη στιγμή που είδα το πρόσωπο του να ξεπροβάλλει αναψοκοκκινισμένο, ρουφώντας με απόλαυση το φρεσκοαναμμένο του τσιγάρο.
Παρατηρώντας την απεγνωσμένη προσπάθεια του φίλου μου να ανάψει το τσιγάρο του με τη βοήθεια του grill, το μυαλό μου έτρεξε λίγο πιο πίσω... Λίγες μέρες πριν βρισκόμουνα στο σπίτι της Έλλης και την παρακολουθούσα να αδείαζει την τσάντα της ψάχνοντας για ένα μαραφέτι, το οποίο αργότερα έμαθα ότι οι γυναίκες αποκαλούν μάσκαρα. Αδείαζοντας λοιπόν το, φαινομενικά μικροσκοπικό της τσαντάκι, άρχισε να ακουμπάει στο τραπέζι αναπτήρες. Μέτρησα έναν, δύο, τρεις και μετά από καμία δεκαπενταριά, είχα μείνει να αναρώτιεμαι τόσο το γιατί συνεχίζω να την αποκαλώ κολλητή μου, όσο και το τί παίζει με αυτήν την καταραμένη εφεύρεση που αποτελεί τον καλύτερο φίλο κάθε καπνιστή.
Υπάρχουν άραγε άτομα που πηγαίνουν στο περίπτερο και αγοράζουν αναπτήρα; Και αν υπάρχουν πώς είναι δυνατόν να είναι πάντα αυτοί, οι μοναδικοί άνθρωποι που δεν θα έχουν ποτέ φωτιά την ώρα που θα την χρειαστούν; (Η συνέχεια εδώ...)
ΣΣ. Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από το περιοδικό 18-24 στο τεύχος Οκτωβρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου