15.6.08

Θ' ΜΕΡΟΣ



Σήμερα είναι μεσημεράκι Τετάρτης, ο καιρός είναι χάλια (καθώς βρέχει από προχθές) και τρέχω στο πανεπιστήμιο για να λάβω το φάρμακο που θα καταπολεμήσει τις αϋπνίες των τελευταίων ημερών. Γιατί μόνο σαν υπνωτικό μπορεί να λειτουργήσει η Μαχαίρα ιδίως μια τέτοια δύσκολη ώρα! Όχι το μάθημα – σαν αντικείμενο – δεν είναι καθόλου ανιαρό, ούτε αδιάφορο, η καθηγήτρια όμως... Μας έτυχε που λέτε νέα καθηγήτρια, ήμασταν δηλαδή το πρώτο της φοιτητικό ακροατήριο, και αν αναρωτιέστε πως πήγε αυτό το πείραμα, τότε τοποθετήστε σε ένα άδειο δοχείο εικοσιπέντε μεζούρες άγχους, ένα ζευγάρι χείλια και άλλο ένα χέρια που τρέμουν, μία φωνούλα που αρνείται να φτάσει μέχρι τα αυτιά μας, και μάξιμουμ είκοσι λεπτά συμπυκνωμένου μαθήματος σε διάστημα τριών ωρών, και απολαύστε μόνοι σας το αποτέλεσμα της συνταγής. Τι βασανιστήριο θεέ μου!
Θα βρεθούν εδώ πολλοί να μας κατηγορήσουν, εμάς τη νέα γενιά, για παντελή έλλειψη ευαισθησίας, υπομονής και σεβασμού στο πρόσωπο της κυρίας καθηγήτριάς μας, είμαι βέβαιη! Εμείς όμως της φερθήκαμε με το γάντι, παρακολουθήσαμε και αυτό και αρκετά ακόμα μαθήματα χωρίς παράπονα, και με όσο το δυνατόν λιγότερα χασμουρητά, προσπαθώντας έτσι να την εξοικειώσουμε με το χώρο, να αισθανθεί άνετα και να αφήσει το ταλέντο της (τόσα πτυχία και διδακτορικά!!) να μας παρασύρει. Περιμέναμε, λοιπόν, περιμέναμε...άλλωστε κάθε άνθρωπος χρειάζεται χρόνο για να λειτουργήσει, εκτός κι αν αυτός ο χρόνος διαρκεί ένα χρόνο!!!! Δεν σου λέω τίποτα, απλώς φαντάσου το χασμουρητό που έπεσε κατά το πέμπτο μάθημα. Έτσι, που οι οδοντογλυφίδες που κρατούσαν, με μεγάλη δυσκολία, ανοιχτά τα μάτια μας, έφυγαν από τη θέση τους και έτσι τα στόρια έμειναν κατεβασμένα μέχρι το τέλος του εξαμήνου.
Κενά λοιπόν από μάθημα τα μεσημέρια της Τετάρτης, που έπρεπε με κάποιο τρόπο να καλυφθούν. Σκέψου, σκέψου, τι μπορεί να κάνει κανείς μεσημέρι Τετάρτης στην παραλία του Βόλου; Το βρήκες λοιπόν, καφεδάκι, ταβλάκι, κουτσομπολιό και άγιος ο θεός!
Αυτό το πρώτο μεσημέρι που αν και έφτασα μέχρι τη σχολή, τα πόδια μου δεν με έβαζαν μέσα στην τάξη, άρπαξα τη Μαρία και τρέξαμε στα Φλο. Τη Μαρία τη γνώρισα μέσω της Μενίνας, και όχι ιδιαιτέρα καλά δεν την ήξερα, ευκαιρία λοιπόν να γνωριστούμε καλύτερα. Αφού θάψαμε λιγάκι, όπως το επέβαλε η περίσταση, την Μαχαίρα και προσπεράσαμε τα της σχολής, περάσαμε σε πιο προσωπικά θέματα. (Βρε πάλι ο νους σου στο πονηρό πήγε!) Για την αγαπημένη μας μουσική μιλήσαμε! Λοιπόν, εγώ σαν πιο «κουλτουριάρα» ακούω έντεχνη μουσική (και όχι «άτεχνη»;;;;;) «Δηλαδή, μου λέει Αλκίνοο, Χαρούλα και έτσι; Κι εμένα πολύ μ’ αρέσουν!» «Αλήθεια;» απαντάω, με έκπληξη, δεν σας το κρύβω και με αρκετή επιφύλαξη της αραδιάζω μερικά ονόματα, αγαπημένα για μένα, αλλά παντελώς άγνωστα για τους περισσότερους, μη σου πω όλους, τους γνωστούς μου! «...Δεληβοριάς, Ζιώγαλας, Θηβαίος, Αφοί Κατσιμίχα, Μάλαμας, Παπακωνσταντίνου (Βασίλης & Θανάσης), Περίδης, Φάμελλος... ... και πως το λένε εκείνον... να μωρέ με τη λίμνη και τη θάλασσα;» Σταματάω λοιπόν κάπως έτσι να αραδιάζω ονόματα, γιατί παρά το χαμόγελο και τα καταφατικά νεύματα του κεφαλιού της, φοβήθηκα μήπως κατά βάθος προτιμούσε να πέσει στη θάλασσα, ή τουλάχιστον στη λίμνη! Ανοίγει τότε την τσάντα της και περνάει στα χέρια μου ένα χαρτάκι. «Το βλέπεις αυτό;» μου λέει. «Είναι από την περσινή συναυλία του Ιωαννίδη! Έκτακτο ήταν το μωρό μου!» «Πασχαλίδης!» της απαντάω «Μίλτος Πασχαλίδης, ο τραγουδιστής που έψαχνα!» «Πλάκα μου κάνεις! Σου αρέσει ο Πασχαλίδης;» «Ε, ναι. Γιατί τον ξέρεις;» «Μα εννοείται!» μου λέει «Και να μην τον ήξερα, θα τον μάθαινα αφού είναι ο αγαπημένος τραγουδιστής της Κατερίνας!» !!!!;;;;;;;; Και ποια είναι αυτή η Κατερίνα, οεο; Πριν καλά καλά προλάβω να τη ρωτήσω βγάζει το κινητό και χτυπάει τα πρώτα νούμερα. «Θα χαρεί πολύ να ακούσει πως σ’ αρέσει ο Πασχαλίδης, πάρτο να της το πεις!» «Ναι...» απαντάω εγώ με τις λέξεις να βγαίνουν με αμφιβολία από τα δόντια μου, «...αλλά ποια είναι η Κατερίνα;;;;;;;;;;» «Τι;» μου απαντά «Δεν την ξέρεις είναι απ’ το τμήμα, θα...» Και πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρότασή της, μιλούσε στην Κατερίνα για τη Νεφέλη από το 2ο έτος, μια πολύ γλυκιά κοπέλα (όπως με χαρακτήρισε) που ακούει Πασχαλίδη και μου περνά το ακουστικό... Έτσι λοιπόν γνώρισα και την Κατερίνα μέσω του πρώτου κοινού που μας ένωνε, τον Μίλτο δηλαδή!

Δεν υπάρχουν σχόλια: