ΣΤ' ΜΕΡΟΣ

Και πράγματι, οι πιθανότητες να ξαναδώ τον Αλέξη ήταν πολλές (μέναμε στην ίδια γειτονιά και είχαμε περάσει στο ίδιο τμήμα – εντάξει σε διαφορετικό επίπεδο), όπως πολλές ήταν και αυτές να τον συμπαθήσω. Πόσες όμως πιθανότητες υπήρχαν να συμπαθήσω τον Μητσάκη; Ίσως καμία;
Όπως σας είπα παραπάνω, τα μαθήματά του καλώς ή κακώς τα επέλεξα. Είχε έρθει πλέον η ώρα να τα παρακολουθήσω για να δω τι ψαριά θα βγάλω! Μεσημεράκι της Δευτέρας, λοιπόν, ξεκινάω για τη σχολή, γεμάτη ενδιαφέρον και θα έλεγα περισσότερη περιέργεια, παρά άγχος, για το τι θα αντίκριζα.
Έξω από την αίθουσα συναντώ πολύ κόσμο και ανάμεσα σ’ αυτούς πολλούς γνωστούς. Τα κορίτσια είχαν κρατήσει θέσεις, δυστυχώς πρώτο τραπέζι πίστα, καθώς, με τον κόσμο που υπήρχε, ήταν οι μόνες που απόμειναν άδειες. Και να τα γέλια και τα αστεία που τα συνόδευαν φυσικά απρεπείς χαρακτηρισμοί για το υφάκι και το τουπέ μερικών από εκεί μέσα. Άλλωστε πώς να μη σχολιάσεις μια χνουδωτή, φούξια, ροζ τσάντα, που κρατά συντροφιά σε μια κοπελίτσα, που προφανώς ελλείψει κομμωτηρίου, αποφάσισε να χώσει τα δαχτυλάκια της στην πρίζα; Το λοφίο, που λέτε ακούνητο, ενώ σαν να είχε τραβήξει προς το μέρος του, με κάποιο μαγνητικό κόλπο, και τα μάτια της, κάτι που την εμπόδιζε να ρίξει το βλέμμα της κάτω από τη μύτη της.
Αλλά, ουχί…δεν ήταν η πρώτη φορά που, εγώ συγκεκριμένα, έβλεπα αυτή την κοπέλα. Αντιθέτως, είχα την τύχη και την τιμή να την βλέπω επί καθημερινής βάσεως για έξι ολόκληρα χρόνια, καθότι συμμαθήτριες, βλέπεται, σε Γυμνάσιο και Λύκειο. Και δεν ήμασταν απλά στην ίδια τάξη, αλλά και στο ίδιο τμήμα, γεγονός που σήμαινε ότι ήταν ολότελα απίθανο να μη της έλεγε κάτι η φάτσα μου…
Και να ξέρεται όλοι, πως αυτός που συναντήσατε σήμερα, τυχαία στον δρόμο, μετά από αρκετά χρόνια που είχατε να τον δείτε και αποφασίσατε να του μιλήσετε ενώ αυτός σας γύρισε την πλάτη, δεν σας απηύθυνε το λόγο και απέφυγε το βλέμμα σας, μετά βεβαιότητας δεν το έκανε γιατί δεν σας θυμήθηκε, αλλά γιατί πολύ απλά δεν θέλει να σας ξέρει. Αυτό λοιπόν έκανε και η Αννούλα. Και έστεκε έτσι μόνη της, χαμένη στο πλήθος, απορροφημένη από το ροζ της τσάντας της και τον καπνό του τσιγάρου της. Αυτή την κοπέλα τέσσερα χρόνια στη σχολή δεν την είδα να κάνει παρέα με κανένα. Προσπάθησα αρκετές φορές να τη χαιρετήσω, να της μιλήσω…αλλά εκείνη το αρνούταν πεισματικά. Ε, όχι στην πρώτη, ούτε στην τρίτη, αλλά στην δέκατη προσπάθεια, σταμάτησα να ρίχνω το μπαλάκι προς το μέρος της. Πώς να αντιμετωπίσεις άλλωστε έναν άνθρωπο, που αρνείται να σε κοιτάξει, ακόμα και όταν οι δυο σας βρίσκεστε μόνοι σε ένα ασανσέρ;
Ξεφύγαμε όμως (άμα με βλέπεται να ξεχνιέμαι, μιλάτε!!) από το θέμα μας, τον Μητσάκη δηλαδή. Εν τω μεταξύ, οι πόρτες έχουν ανοίξει και μας ρουφούν από το διάδρομο στην αίθουσα. Και ο Μητσάκης στο έδρανο, με το γνωστό ύφος (αυτό που τρίβει τα μούτρα, μας κοιτά με ανησυχία, ίσως και απελπισία κάποιες φορές, και φέρνει σβούρες στο χώρο γύρω από την έδρα) να περιμένει να συμμαζευτούμε στις θέσεις μας, ενώ παράλληλα οι καρέκλες συνεχώς πολλαπλασιάζονταν στην τάξη – δάνεια από γειτονικές αίθουσες για να μας χωρέσουν όλους.
Μας καλησπερίζει με ένα βαριεστημένο και ταυτόχρονα νυσταγμένο ύφος, ενώ ξεχωριστά απευθύνει χαιρετισμούς σε κάποιους παλιούς γνώριμους, από περασμένα μαθήματα. «Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να………» ξεκινάει να μας λέει, και κάπως έτσι μας βάζει στο κλίμα του μαθήματος. Έχει βάλει λοιπόν τώρα πια το κλειδί στη μίζα και αναπτύσσει ταχύτητα στους ιστορικούς δρόμους, παρασύροντάς μας (με) σε ένα νέο κόσμο. Αυτό κι αν ήταν ανέλπιστο! Το μάθημά του δεν ήταν ένα μεγάλο σφάλμα, αλλά το πιο ενδιαφέρον μάθημα που είχα παρακολουθήσει μέχρι τότε! Και στα τόσα χρόνια σχολείου, είχα περάσει από δεκάδες ανούσια μαθήματα. Αυτό εδώ όμως ήταν διαφορετικό. Ήταν νέο, άγνωστο αντικείμενο, που συνδυασμένο με τη διδασκαλία του Μητσάκη με έκανε να κρέμομαι απ’ τα χείλη του. Και δεν ήταν μόνο το μάθημα, αλλά κάτι διαφορετικό είχε αυτός ο καθηγητής…Τι ήταν αυτό; Μάλλον το γεγονός ότι δεν δίδασκε στα ντουβάρια γύρω μας, αλλά απευθυνόταν σε εμάς τους ίδιους. Είχε μεγάλη μεταδοτικότητα και σε αυτό συνηγορούσε σίγουρα θετικά το νεαρό της ηλικίας του. Έτσι το χάσμα γενεών δεν ήταν χαοτικό. Αντιμετώπιζε το θέμα περιμετρικά, μας δημιουργούσε προβληματισμούς, μας κοιτούσε στα μάτια και περίμενε αγωνιωδώς τις δικές μας σκέψεις και τοποθετήσεις. Για πρώτη φορά ως φοιτήτρια συμμετείχα στο μάθημα επί της ουσίας! Έμαθε και το μικρό μου όνομα εκείνη τη μέρα, καθώς απαντούσα σε ερωτήσεις του, ασπαζόταν τις απαντήσεις μου και τις εκμεταλλευόταν για να συνεχιστεί το μάθημα. Τελικά δεν ξέρω αν οι βαθμοί μου στα μαθήματα αυτά θα ήταν ικανοποιητικοί, σίγουρα όμως δεν μετάνιωνα για την επιλογή μου!