Έχει περάσει πλέον το καλοκαίρι και επιστρέφουμε στα μαθήματα. Καθόλου δεν με πείραξε όμως αυτή η επιστροφή! Τουναντίον, ήμουν ιδιαίτερα ευτυχισμένη, καθώς είχα και πάλι μία απασχόληση που γέμιζε τη μέρα μου εποικοδομητικά. Και να το ψάξιμο για καινούρια μαθήματα και άπειρες συζητήσεις, είτε στην παραλία είτε σε κάποιο φιλικό σπίτι, για το καλοκαίρι που μας πέρασε και τις μέρες που μας περιμένουν και συνέχεια νέες γνωριμίες.
Μία μέρα μπαίνω σε μια τάξη για ένα μάθημα και με πλησιάζει μια άγνωστη κοπέλα από το τρίτο έτος, όπως έμαθα στη συνέχεια, και μου πιάνει τη συζήτηση. «Είσαι η Νεφέλη;» με ρωτάει. Κι εγώ με αρκετή έκπληξη της απαντώ πως «Ναι, Νεφέλη με λένε. Γνωριζόμαστε από κάπου;» «Είμαι η Μενίνα» μου λέει, «Μένω στη γειτονιά της θείας σου. Παίζαμε μαζί μικρές!» Τότε θυμήθηκα πως η θεία μου, μου είχε πει για την κόρη μιας γειτόνισσας, που ζούσε μόνιμα στην Αθήνα και που τώρα γύρισε στο Βόλο, ζει με τη γιαγιά της και έχει περάσει στο ίδιο τμήμα με εμένα. «Χάρηκα!» Της λέω «Κάτι μου είπε η θεία μου για σένα. Πως είπαμε ότι σε λένε;» «Μενίνα» μου ξαναείπε και εγώ κατάλαβα κάτι ανάμεσα σε Μαρίνα και Μελίνα…δεν την ξαναρώτησα όμως για να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση.
Τι σου είναι όμως η ζωή! Μια κοπέλα, την οποία είχα να δω τουλάχιστον δέκα χρόνια, βρίσκεται ξανά στην ζωή μου, και κάπως έτσι δένει την πιο ευτυχισμένη περίοδο της μέχρι τότε ζωής μου, αυτή της ανέμελης παιδικής ηλικίας, με τα αμέτρητα παιχνίδια και τις άπειρες ώρες κεφιού, με μιλιούνια χαρούμενες ψυχούλες, που δεν είχαν λόγο να χολοσκάνε για τίποτα πέρα από τις φωνές της μαμάς όταν είχε πλέον νυχτώσει και το παιχνίδι δεν μας άφηνε να φύγουμε, ή όταν έπρεπε να μάθουμε τη ριμάδα την προπαίδεια «τρεις οχτώ, σαρανταδύο δεν είπαμε πως κάνει;» Κι όμως, τώρα, αυτή η περίοδος της ζωής μου, η φοιτητική είχε αρκετά κοινά σημεία με την πάλε ποτέ παιδική. Μήπως τώρα δεν μοιάζουμε με ανέμελα παιδάκια, όταν περνάμε απέραντες ώρες σε μια καφετέρια με τα παιχνίδια μας (εντάξει όχι κρυφτό ή κυνηγητό, αλλά για πείτε μου πόσοι από εσάς δεν αποκτήσατε το πτυχίο της ταβλικής πριν καλά καλά χωνέψετε ότι είστε φοιτητές;) Ή μήπως δεν σας θυμίζει κάπως, εσάς κυρίως τα κορίτσια, τα παιχνίδια που παίζαμε με τις κούκλες και οι ατελείωτες ιστορίες που στήναμε, η ζωή σας μακριά από τον μπαμπά και τη μαμά, και το (κουκλό)σπιτο που στήνεται μόνες σας;
Τη Μενίνα τη συνάντησα ξανά μια βδομάδα μετά στο διάλειμμα του ίδιου μαθήματος, μου σύστησε την παρέα της κι εγώ τη δικιά μου. «Από εδώ η Μελίνα» τους λέω» «ΜΕΝΙΝΑ» με διορθώνει εκείνη, πειραγμένη κάπως από τις άπειρες φορές που έχουν μπερδέψει το όνομά της. «Δεν είναι τίποτα» λέει ο Γιώργος, κολλητός φίλος της. «Κι εγώ όταν την πρωτογνώρισα την ίδια σύγχυση πέρασα, οπότε για να μην είμαι λάθος όταν χρειάστηκε να τη φωνάξω, τη βάφτισα «Μαελίνα»!! Και ξεσπάμε όλοι σε γέλια με την αγγλική προφορά του και το μπέρδεμα του φωνήεντος, κάτι ανάμεσα σε άλφα και έψιλον!
Τα παιδιά ήταν «παλαίουρες» στη σχολή, με αστείρευτο χιούμορ και όλοι την καλή διάθεση να βοηθήσουν εμάς τους νεότερους και να μας μυήσουν στα μυστικά της σχολής. Ακολούθησε λοιπόν καταιγισμός ερωτήσεων: «Τι μάθημα να πάρω;», «Η Γακίδου βάζει βαθμούς;», «Μα καλά ποιος είναι ο Παπαπαύλου και έχει τέτοιο φαν κλαμπ;», «Η Λαμπριώτου είναι λεσβία;», «Ο Μητσάκης, ποιος είναι;!!!!»…
Τελικά δεν ξέρω αν με βοήθησαν τα παιδιά ή αν αναγκάστηκα να προσαρμόσω το ωράριό μου με βάση τη δουλειά (γιατί εντωμεταξύ ξεκίνησα να μοιράζω φυλλάδια) αλλά επέλεξα μαθήματα: καταιγισμός ιστορικών μαθημάτων γι’ αυτό το εξάμηνο, καθηγητές «σίγουρα χαρτιά», όπως με διαβεβαίωναν όλοι, με μία μόνο ανησυχία, τα μαθήματα του Μητσάκη που περισσότερο είχα αναγκαστεί να επιλέξω, για να φτιάξω ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Έτσι, ακούγοντας τη Μενίνα και την παρέα της, παραβλέποντας ωστόσο τις συμβουλές πολλών άλλων που με απέτρεπαν από αυτή την επιλογή, δηλώνω το μάθημά του. Και μια και δήλωσα το ένα, δηλώνω άλλο ένα κι ότι ήταν να γίνει ας γινόταν.
Έτρεμα την επιλογή μου και είχα μόνο μια βδομάδα περιθώριο να αλλάξω τα μαθήματα. Πηγαίνω, που λες, στο μάθημά του, όπου εντελώς αναπάντεχα συνάντησα πλήθος κόσμου και καμία θέση άδεια για να καθίσω εγώ και τουλάχιστον καμιά τριανταριά ακόμα άτομα. Στηνόμαστε λοιπόν όρθιοι και περιμένουμε σε έναν απίστευτο πανζουρλισμό, τον καθηγητή, ο οποίος καθυστερεί. Τελικά μισή ώρα μετά την αναμενόμενη, να σου και ο Μητσάκης, που με το ζόρι τον αναγνώρισα όταν μου τον σύστησαν για καθηγητή, ανάμεσα στους φοιτητές. Βλέπεις ήταν μόλις τριανταπεντάρης, ενώ το στυλάκι του ήταν αρκετά μποέμικο. Μπαίνει λοιπόν στην αίθουσα, μας κοιτάει μες στην ανησυχία, φέρνει μερικές βόλτες, τρίβει τα μούτρα του και πάλι μας κοιτάει. Τελικά μας διώχνει και αναβάλει το μάθημα για την επόμενη εβδομάδα, διαφορετική μέρα και ώρα. Τι είχε γίνει; Μα φυσικά λάθος της γραμματείας και τα δύο μαθήματα του Μητσάκη μπήκαν αντίθετες ώρες! Έτσι εκείνη την εβδομάδα δεν παρακολούθησα ούτε αυτό, ούτε το επόμενο μάθημά του, καθώς δεν μπορούσε να απευθύνεται σε κοινό που δεν ενδιαφερόταν για το συγκεκριμένο μάθημα (ασχέτως, που οι περισσότεροι είχαμε δηλώσει και τα δυο του μαθήματα). Και έμεινα που λέτε, με την ημερομηνία δήλωσης μαθημάτων να λήγει, με την απορία αν η επιλογή μου θα μου έβγαινε σε καλό ή θα μου στοίχιζε δύο ολόκληρα μαθήματα. Παρόλα αυτά τελικά τα επέλεξα…
Μία μέρα μπαίνω σε μια τάξη για ένα μάθημα και με πλησιάζει μια άγνωστη κοπέλα από το τρίτο έτος, όπως έμαθα στη συνέχεια, και μου πιάνει τη συζήτηση. «Είσαι η Νεφέλη;» με ρωτάει. Κι εγώ με αρκετή έκπληξη της απαντώ πως «Ναι, Νεφέλη με λένε. Γνωριζόμαστε από κάπου;» «Είμαι η Μενίνα» μου λέει, «Μένω στη γειτονιά της θείας σου. Παίζαμε μαζί μικρές!» Τότε θυμήθηκα πως η θεία μου, μου είχε πει για την κόρη μιας γειτόνισσας, που ζούσε μόνιμα στην Αθήνα και που τώρα γύρισε στο Βόλο, ζει με τη γιαγιά της και έχει περάσει στο ίδιο τμήμα με εμένα. «Χάρηκα!» Της λέω «Κάτι μου είπε η θεία μου για σένα. Πως είπαμε ότι σε λένε;» «Μενίνα» μου ξαναείπε και εγώ κατάλαβα κάτι ανάμεσα σε Μαρίνα και Μελίνα…δεν την ξαναρώτησα όμως για να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση.
Τι σου είναι όμως η ζωή! Μια κοπέλα, την οποία είχα να δω τουλάχιστον δέκα χρόνια, βρίσκεται ξανά στην ζωή μου, και κάπως έτσι δένει την πιο ευτυχισμένη περίοδο της μέχρι τότε ζωής μου, αυτή της ανέμελης παιδικής ηλικίας, με τα αμέτρητα παιχνίδια και τις άπειρες ώρες κεφιού, με μιλιούνια χαρούμενες ψυχούλες, που δεν είχαν λόγο να χολοσκάνε για τίποτα πέρα από τις φωνές της μαμάς όταν είχε πλέον νυχτώσει και το παιχνίδι δεν μας άφηνε να φύγουμε, ή όταν έπρεπε να μάθουμε τη ριμάδα την προπαίδεια «τρεις οχτώ, σαρανταδύο δεν είπαμε πως κάνει;» Κι όμως, τώρα, αυτή η περίοδος της ζωής μου, η φοιτητική είχε αρκετά κοινά σημεία με την πάλε ποτέ παιδική. Μήπως τώρα δεν μοιάζουμε με ανέμελα παιδάκια, όταν περνάμε απέραντες ώρες σε μια καφετέρια με τα παιχνίδια μας (εντάξει όχι κρυφτό ή κυνηγητό, αλλά για πείτε μου πόσοι από εσάς δεν αποκτήσατε το πτυχίο της ταβλικής πριν καλά καλά χωνέψετε ότι είστε φοιτητές;) Ή μήπως δεν σας θυμίζει κάπως, εσάς κυρίως τα κορίτσια, τα παιχνίδια που παίζαμε με τις κούκλες και οι ατελείωτες ιστορίες που στήναμε, η ζωή σας μακριά από τον μπαμπά και τη μαμά, και το (κουκλό)σπιτο που στήνεται μόνες σας;
Τη Μενίνα τη συνάντησα ξανά μια βδομάδα μετά στο διάλειμμα του ίδιου μαθήματος, μου σύστησε την παρέα της κι εγώ τη δικιά μου. «Από εδώ η Μελίνα» τους λέω» «ΜΕΝΙΝΑ» με διορθώνει εκείνη, πειραγμένη κάπως από τις άπειρες φορές που έχουν μπερδέψει το όνομά της. «Δεν είναι τίποτα» λέει ο Γιώργος, κολλητός φίλος της. «Κι εγώ όταν την πρωτογνώρισα την ίδια σύγχυση πέρασα, οπότε για να μην είμαι λάθος όταν χρειάστηκε να τη φωνάξω, τη βάφτισα «Μαελίνα»!! Και ξεσπάμε όλοι σε γέλια με την αγγλική προφορά του και το μπέρδεμα του φωνήεντος, κάτι ανάμεσα σε άλφα και έψιλον!
Τα παιδιά ήταν «παλαίουρες» στη σχολή, με αστείρευτο χιούμορ και όλοι την καλή διάθεση να βοηθήσουν εμάς τους νεότερους και να μας μυήσουν στα μυστικά της σχολής. Ακολούθησε λοιπόν καταιγισμός ερωτήσεων: «Τι μάθημα να πάρω;», «Η Γακίδου βάζει βαθμούς;», «Μα καλά ποιος είναι ο Παπαπαύλου και έχει τέτοιο φαν κλαμπ;», «Η Λαμπριώτου είναι λεσβία;», «Ο Μητσάκης, ποιος είναι;!!!!»…
Τελικά δεν ξέρω αν με βοήθησαν τα παιδιά ή αν αναγκάστηκα να προσαρμόσω το ωράριό μου με βάση τη δουλειά (γιατί εντωμεταξύ ξεκίνησα να μοιράζω φυλλάδια) αλλά επέλεξα μαθήματα: καταιγισμός ιστορικών μαθημάτων γι’ αυτό το εξάμηνο, καθηγητές «σίγουρα χαρτιά», όπως με διαβεβαίωναν όλοι, με μία μόνο ανησυχία, τα μαθήματα του Μητσάκη που περισσότερο είχα αναγκαστεί να επιλέξω, για να φτιάξω ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Έτσι, ακούγοντας τη Μενίνα και την παρέα της, παραβλέποντας ωστόσο τις συμβουλές πολλών άλλων που με απέτρεπαν από αυτή την επιλογή, δηλώνω το μάθημά του. Και μια και δήλωσα το ένα, δηλώνω άλλο ένα κι ότι ήταν να γίνει ας γινόταν.
Έτρεμα την επιλογή μου και είχα μόνο μια βδομάδα περιθώριο να αλλάξω τα μαθήματα. Πηγαίνω, που λες, στο μάθημά του, όπου εντελώς αναπάντεχα συνάντησα πλήθος κόσμου και καμία θέση άδεια για να καθίσω εγώ και τουλάχιστον καμιά τριανταριά ακόμα άτομα. Στηνόμαστε λοιπόν όρθιοι και περιμένουμε σε έναν απίστευτο πανζουρλισμό, τον καθηγητή, ο οποίος καθυστερεί. Τελικά μισή ώρα μετά την αναμενόμενη, να σου και ο Μητσάκης, που με το ζόρι τον αναγνώρισα όταν μου τον σύστησαν για καθηγητή, ανάμεσα στους φοιτητές. Βλέπεις ήταν μόλις τριανταπεντάρης, ενώ το στυλάκι του ήταν αρκετά μποέμικο. Μπαίνει λοιπόν στην αίθουσα, μας κοιτάει μες στην ανησυχία, φέρνει μερικές βόλτες, τρίβει τα μούτρα του και πάλι μας κοιτάει. Τελικά μας διώχνει και αναβάλει το μάθημα για την επόμενη εβδομάδα, διαφορετική μέρα και ώρα. Τι είχε γίνει; Μα φυσικά λάθος της γραμματείας και τα δύο μαθήματα του Μητσάκη μπήκαν αντίθετες ώρες! Έτσι εκείνη την εβδομάδα δεν παρακολούθησα ούτε αυτό, ούτε το επόμενο μάθημά του, καθώς δεν μπορούσε να απευθύνεται σε κοινό που δεν ενδιαφερόταν για το συγκεκριμένο μάθημα (ασχέτως, που οι περισσότεροι είχαμε δηλώσει και τα δυο του μαθήματα). Και έμεινα που λέτε, με την ημερομηνία δήλωσης μαθημάτων να λήγει, με την απορία αν η επιλογή μου θα μου έβγαινε σε καλό ή θα μου στοίχιζε δύο ολόκληρα μαθήματα. Παρόλα αυτά τελικά τα επέλεξα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου